Powrót

Sienno(Seefeld)

Dwór zlokalizowany jest pośrodku miejscowości, po północnej stronie lokalnej drogi pro­wadzącej do Radówka. Budynek wzniesiono na osi wschód-zachód, w linii zabudowy wiej­skiej, w układzie kalenicowym do drogi, w południowej części działki siedliskowej. Obiekt wygrodzony jest od frontu współczesnym, kamiennym ogrodzeniem.

Sienno to miejscowość o genezie średniowiecznej. Po raz pierwszy została wzmiankowa­na w 1317 roku jako własność biskupa lubuskiego, potwierdzona przez margrabiów bran­denburskich z dynastii askańskiej. Wieś pozostawała w posiadaniu biskupstwa do czasu re­formacji i sekularyzacji dóbr kościelnych. Wkrótce znalazła się w zarządzie domeny pań­stwowej w Lubuszu, a po 1718 roku domeny państwowej w Pamięcinie. Następnie, wraz z dobrami domeny pamięcińskiej, weszła w skład fideikomisu zarządzanego przez księcia Prus. Ordynacja istniała formalnie do 1945 roku. Majątek ziemski z ośrodkiem w Sien­nie był dzierżawiony na prawach dzierżawy wieczystej. Nie wykluczone, że dzierżawcą majątku był tutejszy sołtys lenny. Folwark w Siennie wymieniony został po raz pierwszy w 1809 roku. Być może właśnie sołtysa lennego należy łączyć z folwarkiem i następnie bu­dową dworu. Po 1945 roku majątek ziemski został znacjonalizowany. Majątek ziemski użytkował Za­kład Rolny Radów Lubuskiego Kombinatu Rolnego. W okresie powojennym w dworze mieściła się szkoła podstawowa wraz z mieszkaniem dyrektora. Następnie obiekt był wła­snością porucznika Onichimowskiego, a później Kazimierza Kowalewskiego. Obecnie nie­ruchomość stanowi również własność prywatną. Właścicielka obiektu wstrzymała na ra­zie prowadzone od 2002 roku prace remontowe, jednak w planach jest adaptacja obiektu do celów użytkowych.

Dwór wzniesiony został w stylu eklektycznym z elementami neogotyckimi pod koniec XIX wieku. Obiekt założony jest na palnie wydłużonego prostokąta. Forma obiektu jest pro­stopadłościenna, ujęta w narożach wielobocznymi wieżyczkami zwieńczonymi głowicami z ostrosłupowymi, blaszanymi hełmami. Dwór jest budowlą murowaną z kamienia i cegły, o pierwotnie nietynkowanych elewacjach. Budowla posadowiona jest na wysokiej partii cokołowej, jest podpiwniczona, parterowa z mezzonino, nakryta dachem dwuspadowym. Elewacja frontowa - południowa ukształtowana została jako ośmioosiowa, symetryczna, z dwuosiowym ryzalitem i schodkowym frontonem ujętym wielobocznymi wieżyczkami, zwieńczonymi głowicami z ostrosłupowymi, blaszanymi hełmami. Elewacja tylna - pół­nocna jest siedmioosiowa, niesymetryczna. W elewacji szczytowej wschodniej w centralnej osi, mieści się wejście ujęte dwoma pilastrami dźwigającymi belkowanie. W parterze ele­wacja jest trzyosiowa, powyżej czteroosiowa. Elewacja zachodnia została zakomponowana jako trzyosiowa, powyżej jako dwuosiowa. Elewacje szczytowe zwieńczone są schodkowym szczytem akcentowanym iglicą. Otwory okienne i drzwiowe zostały zamknięte odcinkiem łuku lub półkoliście. Na detal architektoniczny elewacji składa się gzyms cokołowy i koro­nujący oraz opaski okienne i drzwiowe. Wnętrze jest jedno- i półtraktowe i pomimo po­wojennych przekształceń zachował się czytelny układ przestrzenny. Wnętrza w wyniku po­wojennych remontów i modernizacji pozbawione zostały oryginalnego wystroju i wyposa­żenia. Również oryginalna stolarka okienna i drzwiowa nie zachowała się. W pomieszcze­niach piwnicznych znajdują się oryginalne odcinkowe sklepienia kolebkowe. W trakcie ostatniego remontu obiekt został ocieplony i opracowany strukturą. Budynko­wi nadano również nowego wyrazu kolorystycznego. Remont dworu rozpoczęto w 2002 roku. Wymieniono część konstrukcji więźby dachowej, pokrycie dachu, instalacje, tynki oraz posadzki. Budynek ocieplono styropianem, opraco­wano strukturą i nadano mu nowy, nienaturalny wyraz kolorystyczny.

Źródło: Małgorzata Szymańska-Dereń "Zamki, dwory i pałace województwa lubuskiego"

Pokaż widok na większej mapie