Powrót
Lubniewice(Königswalde) gm. loco, pow. sulęcińskiNa północno-wschodnim brzegu jeziora Lubiąż, na zachód od trasy do Gorzowa Wlkp. usytuowano drugi pałac w Lubniewicach. Położony w obrębie założenia parkowego, posiada od północy tzw. dziedziniec honorowy, natomiast od strony jeziora rozległy taras urozmaicony różnorodną, dekoracyjną roślinnością. Z tarasu, schodami prowadziła trasa widokowa do ozdobionej herbem studni na brzegu jeziora. Do założenia pałacowo-parkowego prowadzą wjazdy: od wschodu przez murowaną bramę z kordegardą i od północy ulicą Zamkową. Do dziś istnieje połączenie obu rezydencji - "Nowego" i "Starego Zamku" przez drewniany most, przecinający zatokę jeziora. Kompozycja parku wyróżnia się nie tylko licznymi, utwardzonymi ścieżkami spacerowymi, ale również elementami małej architektury i interesującym drzewostanem. Oprócz gatunków rodzimych, takich jak: dąb, aka-(ja, klon, sosna i kasztanowiec występują tu również: dąb burgundzki, piramidalny, perełkowiec japoński, klęk, jodła balsamiczna i grab dębolistny - pomnik przyrody. Źródła historyczne wspominają o dwóch zamkach w Lubniewicach już w XVI wieku "Weise Hof" (Biały Dwór), prostokątna budowla dwukondygnacyjna z wykuszami, otoczona murem miała stać na północnym brzegu jeziora Krajnik. Druga budowla "Rote Hof" (Czerwony Dwór) położona w pobliżu jeziora Lubiąż była prostokątna, z wieżą i wykuszami, okolona murem z basztami. W miejscu "Białego Dworu" na początku XIX wieku postawiono trzykondygnacyjną basztę. "Dwór Czerwony" przebudowano na pałac w 1793 roku (lub jak twierdzą inni znawcy tematu - w roku 1812), dziś zwany "Starym Zamkiem", a obok założono park. W XIX wieku Lubniewice należały do rodziny von Waldow und Reitzenstein. Nazwisko połączono w wyniku koligacji małżeńskiej Ernestyny von Waldow i Carla Ernesta von Reitzenstein, których dzieci od ok. 1820 roku zaczęły używać dwojga nazwisk. Na początku XX wieku spadkobiercą i nowym właścicielem rozległych majątków w Lubniewicach, Gliśnie i Kiełpinie został Carl Friedrich Ernst Edward von Waldow-Reitzenstein, który postanowił wybudować nową rezydencję po północnej stronie zatoki jeziora Lubiąż. Pałac, zwany dziś "Nowym Zamkiem" zaprojektowany został przez berlińskich architektów A. Dinklage, E. Paulusa i O. Lilloe, i powstał w latach 1909-1911. Neorenesansowy pałac, stanowiący nowoczesną rezydencję, założony został na rzucie zbliżonym do litery "L", którego dwa skrzydła połączone są kwadratową w rzucie, wysoką wieżą. Jest to budowla dwukondygnacyjna z poddaszem mieszkalnym, całkowicie podpiwniczona, nakryta wysokim dwuspadowym dachem z licznymi facjatkami. Fundamenty i wysoki cokół wykonane z nieregularnych ciosów kamiennych. Bryła silnie rozczłonkowana z licznymi ryzalitami, które kryte są odrębnymi, różnorodnymi dachami (dwuspadowymi, namiotowymi, hełmami stożkowatym i cebulastym), natomiast wieża hełmem brogowym. Front budynku mieści się od strony północno-wschodniej. Znajduje się tu wejście główne do budynku w ryzalicie dwukondygnacyjnym z neorenesansowym portalem, zwieńczonym tarczą herbową rodu von Waldow i datą "1909". Po wschodniej stronie wejścia wkomponowano wieżę klatki schodowej, osiągającą wysokość budynku pałacu. Przy wejściu, w skrzydle zachodnim umieszczono w parterze podcień, wsparty na czterech kolumnach doryckich i łukach arkadowych, nad którym znajduje się taras. Podcień z trzema kolumnami znajduje się również u podstawy wieży w elewacji południowej. Elewacje szczytowe wieńczą neorenesansowe woluty. Wnętrze rozplanowano w układzie dwutraktowym w skrzydle zachodnim oraz dwuipółtraktowym z wewnętrznym korytarzem we wschodnim. W skrzydle zachodnim mieszczą się trzy jadalnie z ozdobnymi sztukateriami i boazerią, w zachodnim - biblioteka, sala myśliwska i czytelnia o bogatym wystroju z kominkami, piecami i antycznymi meblami oraz łazienka turecka o oryginalnym wystroju z glazury i terakoty. Pomieszczenia na drugiej i trzeciej kondygnacji wykorzystywane są jako pokoje gościnne. W pałacu zachowały się ponadto inne, liczne elementy pierwotnego wyposażenia: marmurowe okładziny, wystrój pomieszczeń z freskami, złoceniami i sztukateriami, drewniana, dwukondygnacyjna klatka schodowa oraz winda kuchenna. Po II wojnie światowej obiekt początkowo mieścił szkołę z internatem dla sierot po zamordowanych nauczycielach, ale już od 1949 roku został zaadaptowany na ośrodek wczasowy.Po pożarze w latach 60. XX wieku przeprowadzono remont generalny, który objął m.in. przełożenie dachu, wprowadzenie nowych podziałów wnętrza, przebudowę pomieszczeń sanitarnych i częściową wymianę instalacji. Zmiany te nie zatarły pierwotnego charakteru obiektu, który aktualnie utrzymany jest w dobrym stanie. "Nowy Zamek", jako własność Gminy Lubniewice, dzierżawiony był przez obywatela Niemiec z Berlina. Obecnie, wraz ze "Starym Zamkiem" jest własnością "Centrum Zamek" z Warszawy.
Pokaż widok na większej mapie
