Powrót

Międzyrzecz(Meseritz)

Murowany zamek stoi w zachodniej części miasta, na szczycie grodziska otoczonego watem o konstrukcji ziemno-drewnianej, powstałego w IX wieku przy ujściu rzeki Paklicy do Obry. Powstała osada pełniła funkcje obronne wykorzystując naturalne położenie w podmokłym terenie pomiędzy dwoma rzekami.Pierwsze historyczne wzmianki o grodzie pochodzą z 1005 roku z kroniki Thietmara, i związane są z leżącym nieopodal klasztorem benedyktynów. Gród międzyrzecki położony przy granicy państwa polskiego pełnił ważną funkcję obronną, stąd wielokrotnie dokonywano przebudowy twierdzy. Istniejący gród przyczynił się do założenia miasta Międzyrzecz. Lokowany w połowie XIII wieku organizm miejski związany był z zamkiem i fortyfikacjami miejskimi. Zamek pozostawał również ośrodkiem władzy, jako że miasto było królewskie, a na zamku ulokowano siedzibę kasztelana i starosty. Lokacja miasta określiła układ miejski położony w widłach rzek Paklicy i Obry o regularnym rozplanowaniu zorganizowanym przez krzyżujące się dwie główne ulice, dzielące miasto na ćwiartki. W następnym stuleciu wzniesiono fortyfikacje miejskie, co zakończyło proces powstawania miasta. Mury otoczyły zabudowane częściowo kwartały ulic, za nimi, korzystając z naturalnego ukształtowania terenu i dużej ilości cieków wodnych, wykopano fosę. Zespół miejski obwarowany murami tworzył w stosunku do zamku układ obronny podrzędny, dodatkowo umocniony basztą w narożu muru przy plebani oraz budynkiem gotyckiej fary. Miasto było królewskim, stąd znajdująca się tu siedziba kasztelana i starosty. Urząd starosty międzyrzeckiego sprawowali znani politycy, m.in.: Łukasz Górka, Stanisław Ostroróg, Jan Zamoyski, Bogusław Leszczyński, Piotr Opaliński, Stanisław Jan Jabłonowski i Antoni Barnaba Jabłonowski. Ranga miasta, położenie w miejscu krzyżujących się ważnych szlaków handlowych oraz rozwijające się rzemiosło, przyczyniły się do jego rozkwitu. W czasie rozbiorów Międzyrzecz został wcielony do Królestwa Pruskiego i należał do Niemiec do 1945 roku, z krótką przerw w okresie istnienia Księstwa Warszawskiego. W XIV wieku, gdy granica po utracie Ziemi Lubuskiej przesunęła się bliżej Międzyrzecza, na stożku grodziska, za Kazimierza Wielkiego, wzniesiono murowany zamek, dostosowując obrys murów do warunków terenu. Po zniszczeniach z 1474 roku, zamek odbudowano i następnie przebudowano, likwidując stołp i dobudowując basteje. Zamek był kasztelanią i siedzibą starosty do czasu potopu szwedzkiego. W 1574 roku w zamku odbyło się uroczyste powitanie króla Henryka Walezego, który podążał z Francji, aby objąć tron Polski.O wyglądzie budowli informują kolejne lustracje dóbr królewskich. Zniszczony w 1655 roku utracił swe znaczenie obronne i mieszkalne. Odtąd jest trwałą ruiną. W 1793 roku przestał być dobrem królewskim i został przejęty przez Państwo Pruskie. Całość kompleksu wraz z budynkami starostwa i folwarkiem zamkowym została oddana w dzierżawę ministrowi Lucchiesini. Ostatecznie zamek przypadł aż do 1945 roku rodzinie Dziembowskich, którym służył jako pomieszczenia gospodarcze. W latach powojennych zamek stał się częścią zespołu muzealnego. Prowadzone w latach 1954-1964 badania archeologiczne i architektoniczne określiły etapy powstawania zamku, które można prześledzić zapoznając się z ekspozycją muzealną, znajdującą się w domu starostów, posadowionym wraz z oficyną na dziedzińcu przedzamkowym w XVIII wieku. Istniejące ruiny zamku to murowane z cegły mury obwodowe od wschodu z dwoma bastejami na planie koła, przesklepionymi pozornymi kopułami, flankującymi bramę ze śladami mostu zwodzonego. Wejście przez arkadę bramną poprzedza drewniany most nad fosą. Przy bastei północnej stoi budynek gotycki na planie kwadratu, kryty dachem namiotowym z dachówką. Natomiast przy bastei południowej położone są piwnice budynku renesansowego o sklepieniu beczkowym. We wnętrzu bastei południowej można podziwiać odsłonięty fragment konstrukcji wału grodowego. Mury przeprute otworami strzelniczymi, od wewnątrz noszą ślady wielokrotnych przemurowań. Zamek otacza fosa i wczesnośredniowieczny wał obronny

Muzeum - Dom Starostów Międzyrzeckich z oficyną znajduje się na dziedzińcu przed zamkiem. Murowany budynek Starostwa rozpoczął budować starosta Mateusz Radomiecki w 1716 roku, gdyż pomimo rozpoczętego przez Piotra Opalińskiego remontu, zniszczone przez wojska szwedzkie pomieszczenia mieszkalne na zamku nie nadawały się do zamieszkania. Budowę nowego domu zakończył w 1719 roku Stanisław Jan Jabłonowski. Wraz z dworem wzniesiono oficynę w konstrukcji ryglowej. Po drugim rozbiorze Polski zespół stał się własnością prywatną. Wygląd całości z zamkiem obrazują widoki autorstwa Carla Albertiego z 1802 roku. W połowie XIX wieku połączono dwór z oficyną w kompleks o kształcie litery L. W dworze ulokowano browar, w oficynie - mieszkanie. Po remoncie w latach 1960-1964 całość adaptowano na potrzeby muzeum regionalnego. Budynek dworu jest murowany, ceglany, jednokondygnacyjny z wysoką sutereną od południa i użytkowym poddaszem, nakryty ceramicznym, mansardowym, niegdyś przełamanym dachem. Wnętrze wielokrotnie przebudowane, o układzie amfiladowym, jednotraktowe; piwnice o sklepieniach odcinkowych. Oficyna jest parterowa, nakryta dachem dwuspadowym z oknami powiekowymi, w części podpiwniczona o amfiladowym układzie wnętrza. Folwark zamkowy położony na prawym brzegu Obry był uposażeniem zamku międzyrzeckiego. Niegdyś był połączony z dziedzińcem przedzamkowym mostem, który istniał do 1945 roku i znany jest z przekazów ikonograficznych Budynki składające się obecnie na folwark pochodzą z XIX wieku: czworak z początków, reszta z połowy i końca tegoż stulecia. Zespół kompozycyjny tworzy prostokątny dziedziniec otwarty w kierunku rzeki i zamku leżącego po jej drugiej stronie. Z trzech stron podwórca stoją zabudowania gospodarcze: stodoła, obora, trzy stodoły z bramą wjazdową od ul. Winnickiej, dwie obory, pomiędzy którymi jest dom mieszkalny, spichlerz i czworak. Pośrodku założenia stoi gorzelnia i kuźnia oraz pobudowane po 1945 roku budynki biurowe i magazynowe. Budynek dawnej karczmy wymieniony jest w inwentarzu lustracyjnym z 1699 roku jako młyn do wytłaczania oleju. Wielokrotnie przebudowany, zaznaczony jest na mapie miasta z 1780 roku i opisany jako karczma. W kronice mieszczanina Zacherta, z tego samego czasu co mapa, podana jest wzmianka o karczmie młyńskiej. Przebudowy w XIX i XX wieku, przystosowujące obiekt do funkcji mieszkalnej, zatarły pierwotny układ wnętrza. Jest to budowla murowana, jednokondygnacyjna z dwukondygnacyjnym ryzalitem na osi środkowej, nakryta dachem dwuspadowym. Dwutraktowe wnętrze przecinają dwie sienie przelotowe. Po pracach remontowych w ostatnich latach otwarto podcienia od południowego szczytu przy ul. Zachodniej. Wieloosiowe elewacje główne o symetrycznej kompozycji pozbawione są detalu architektonicznego z wyjątkiem opasek okiennych i gzymsu koronującego. Wnętrze po renowacji ma służyć ekspozycji muzealnej

Pokaż widok na większej mapie