Powrót

Garbicz(Gorbitsch)

Pałac znajduje się w ramach zespołu rezydencjonalnego, obejmującego folwark i park krajobrazowy. Jest on usytuowany w centralnej części miejscowości, po północnej stronie lo­kalnej drogi, na skarpie opadającej stromo w stronę Jeziora Wielkiego. Pałac zlokalizowa­ny jest równolegle do drogi i poprzedzony obszernym dziedzińcem. Garbicz to wieś o metryce późnośredniowiecznej. Miejscowość została po raz pierwszy wzmiankowana w 1458 roku jako własność Hansa von Winning. Od 1540 roku wieś na­leżała do rodziny von Kettwick. W kościele do początku 1945 roku znajdował się kie­lich ufundowany w 1690 roku przez Hansa Adolpha von Kettwick. W 1700 zmarł ostat­ni przedstawiciel tego rodu. Na przełomie XVIII i XIX wieku Garbiczem władał niezna­ny z imienia radca wojenny von Winterfeldt. Natomiast w 1819 roku wieś nabył generał porucznik Friedrich Wilhelm Leopold von Gaudi, po śmierci w 1823 roku pochowany na cmentarzu rodowym w obrębie założenia parkowego. Od 1827 do początku 1945 roku właścicielami majątku byli przedstawiciele rodziny Riesselmann. Za ich czasów powierzch­nia tutejszych dóbr ziemskich wynosiła 1867 ha. Po II wojnie światowej majątek ziemski został znacjonalizowany. Początkowo PGR w Gar­biczu podlegał Inspektoratowi w Rzepinie, a następnie Kombinatowi w Cybince. W latach 80. XX wieku wchodził w skład PGR w Boczowie. Od końca lat 90. XX wieku pałac wraz z parkiem znajduje się w rękach prywatnych. Pałac w Grabiczu został zbudowany 2. poł. XVIII wieku. Pod koniec stulecia w jego są­siedztwie, po stronie wschodniej, wybudowano oranżerię oraz założono park krajobrazo­wy, obejmujący częściowo teren nadjeziorny. W połowie XIX wieku do zachodniej elewa­cji pałacu dostawiono dwukondygnacyjną oficynę. W sensie stylistycznym pałac jest klasy­cystyczny, charakteryzujący się oszczędnym detalem architektonicznym. Budynek założo­ny został na planie prostokątnym. Obiekt jest podpiwniczony, dwukondygnacyjny, nakry­ty dachem dwuspadowym, naczółkowym. Jest to obiekt murowany z cegły ceramicznej na kamiennej podbudowie. Elewacje pałacu są tynkowane, symetryczne i rytmiczne. Elewa­cja frontowa - południowa została ukształtowana jako dziewięcioosiowa. Osie skrajne ele­wacji i pierwotnie oś centralna ujęte zostały pilastrami w porządku kolosalnym. Obecnie wejście główne do pałacu, poprzedzone zostało współczesnym pseudogankiem zwieńczo­nym tarasem i nadbudowane o trójkątny fronton. Na detal architektoniczny elewacji obok pilastrów składa się gzyms międzykondygnacyjny oraz koronujący, architektoniczne opra­cowanie otworów okiennych oraz skromny portal zawierający wejście główne. Oryginalny układ wnętrza został w latach 90. XX wieku przekształcony i jest obecnie niemal komplet­nie nieczytelny. Z historycznego wyposażenia i wystroju zachowała się klatka schodowa za­biegowa oraz ceramiczny portal w sieni. Elementy te pochodzą z lat 20. XX wieku i wiążą się z prowadzoną wówczas przebudową wnętrza. W budynku nie zachowała się historycz­na stolarka okienna i drzwiowa. Obiekt od strony zachodniej powiązany jest z dwukon­dygnacyjną oficyną, nakrytą czterospadowym dachem. Od strony wschodniej pałac łączy się z dawną oranżerią, która jest budynkiem jednokondygnacyjnym, nakrytym niskim da­chem dwuspadowym. W pałacu do 1945 roku znajdowała się cenna kolekcja malarstwa, mebli oraz porcelany z królewskiej manufaktury w Berlinie. Po zakończeniu II wojny światowej nie prowadzono niemal żadnych remontów w obrębie budynku. Likwidacja PGR doprowadziła do jego opuszczenia i zaniedbania, co było przy­czyną daleko posuniętej rujnacji. Od 1998 roku budynek został przekształcony przez no­wego, prywatnego właściciela w hotel z restauracją oraz centrum konferencyjne. Z elewacji pałacu usunięto częściowo detal architektoniczny, wnętrze dostosowano do nowych funk­cji, a po stronie północno-wschodniej budynek rozbudowano o basen.

Pokaż widok na większej mapie