Powrót

Witnica k. Morynia(Vietnitz)

Witnicki pałac został wybudowany na początku XVII wieku przez rodzinę von Sack. W 1827 roku pałac spłonął. Wkrótce potem odbudowano go z fundacji kolejnych właścicieli rodziny von Oelsen. W 1879 roku został rozbudowany o dwa skrzydła boczne. Była to budowla ekletyczna, łączyła w sposób swobodny elementy wybrane ze stylów historycznych. Projektanci są nieznani. Pałac był dwukrotnie remontowany po raz pierwszy w roku 1955 i następnie w 1975. Pałac wzniesiony na planie, zróżnicowanego wieloma ryzalitami prostokąta o trzy, dwu i jednotraktowym układzie wnętrz posiada bardzo bogatą dekorację sztukatorską wykonaną w tynku na elewacjach zewnętrznych i w stiuku we wnętrzach.Elewacje pałacu nie są kompozycyjnie symetryczne. Podziały wyznaczają zróżnicowanej szerokości ryzality posiadające odrębną kompozycję podobnych elementów architektonicznych.Podziałami poziomymi są profilowane gzymsy między kondygnacyjne i podokapowe, obiegające niemal cały budynek, za wyjątkiem środkowego ryzalitu w fasadzie. Do podziałów poziomych należy również boniowanie wszystkich elewacji parteru, również za wyjątkiem ryzalitu środkowego w fasadzie i południowo-wschodniej części elewacji południowej. Podziały pionowe występują głównie na elewacjach I piętra, w postaci toskańskich pilastrów ujmujących otwory okienne w bocznych ryzalitach i umieszczonych pomiędzy oknami w środkowej części pałacu. Na parterze pilastry zastosowano w ryzalicie południowo-zachodnim, w którym znajduje się główne wejście ujęte dwoma półkolumnami, oraz w południowo-wschodniej części elewacji południowej w której znajdują się dwa okna i drzwi zamknięte łukami półkolistymi. Półkoliście zamknięte okna znajdują się również po obu stronach głównego wejścia w południowo zachodnim ryzalicie, w bocznych częściach środkowej elewacji ogrodowej pałacu oraz na poddaszu.Pozostałe okna posiadają wykroje prostokątne i obrane są opaskami. Na pilastrach I piętra znajduje się dekoracja roślinna wykonana w tynku. We wnętrzu, w 8 pomieszczeniach łącznie z hallem zachowały się bogate sztukaterie sufitowe oraz część pierwotnego wyposażenia meblowego.W hallu, zachowała się drewniana, dekoracyjnie opracowana klatka schodowa, ceramiczny kominek oraz drewniany strop o profilowanych belkach.W sali balowej, mieszczącej się w południowo wschodnim narożniku pałacu, oprócz sztukaterii sufitowych zachowały się również architektoniczne podziały ścian, artykułowanych półkolumn ujmujących okna i wejścia w tym pomieszczeniu. W pomieszczeniu za salą balową poza sztukateriami sufitowymi zachowane są także stuikowe panneau nad drzwiami. W pomieszczeniu usytuowanym w środkowej części traktu ogrodowego zachowały się ponadto drewniane boazerie oraz XIX-wieczne szafy biblioteczki. W całym obiekcie zachowała się też stara stolarka drzwi i okien. Przeznaczenie pierwotne budynku mieszkalne. Pałac wybudowany w XIX wieku przez rodzinę von Oelsen na miejscu starego zamku. Przed 1939 r. w pałacu znajdowały się meble1 z XVIII wieku oraz kilka portretów z tego samego czasu. Użytkowanie obecne:od 1949 r. własność i użytkowanie przez PGR Witnica. W pałacu mieszczą się: biura, stołówka, klub, punkt felczerski i mieszkania pracowników kombinatu w Witnicy. Otoczenie obiektu: układ przestrzenny: pałac usytuowany jest w południowo-wschodniej części wsi, po wschodniej stronie drogi wiejskiej, która oddziela założenie pałacowe od budynków gospodarczych znajdujących się po zachodniej stronie pałacu i wspomnianej drogi wiejskiej. Pałac oddalony od drogi, odgrodzony jest on niej kamiennym ogrodzeniem z bramą wjazdową, której strzegą rzeźby dwóch lwów trzymających tarcze herbowe. Od bramy prowadzi dwuramienny podjazd do fasady pałacu, przed którą znajduje się rozległy gazon kwietny. Kolejnym właścicielem Witnicy w wyniku dziedziczenia był syn Johanna i Charlotty - Theodor von Oelsen. Na temat Theodora von Oelsena udało się nam ustalić jedynie to iż, ożenił się z Adele Henriette von Kanitz. Najprawdopodobniej byli oni rodzicami ostatniego z posiadaczy Witnicy - Maxa Theodora Manfreda von Oelsen. Urodził się 10 maja 1887. 13 września 1927 roku zawiera związek małżeński z Hildą von Oelsen (nazwisko panieńskie nie jest znane), urodzoną 1 kwietnia 1893. 10 września 1932 roku rodzi im się pierwsza córka Hilda Elisabeth Charlotte Margitha von Oelsen a 20 maja 1935 druga - Alexandra Hedwig Maximiliane Hilda von Oelsen. Urodził się im również syn Peter, lecz nie udało się ustalić żadnych informacji. Manfred von Oelsen ginie od strzału w tył głowy w holu swojego pałacu w Witnicy w wieku 57 lat 8 miesięcy 21 dni, zabójca jest nieznany, mógł nim być jeden z serbów, którzy byli przetrzymywani w pałacu, bądź też radziecki żołnierz. Hilda von Oelsen odnajduje ciało dopiero po trzech dniach, grzebie je w parku i ucieka do Goszkowa, znajduje schronienie u pastora Ottona. Nie wiadomo natomiast co po tych wydarzeniach się stało z córkami i synem. Hilda von Oelsen umiera 6 października 1970 w wieku 77 lat 6 miesięcy i 5 dni w Hannoverze. Jej córki Hilda Elisabeth Charlotte Margitha von OELSEN umiera 4 października 1985 (przeżywszy 53 lata i 24 dni), Alexandra Hedwig Maximiliane Hilda von OELSEN kończy życie w Szwajcarii 31 grudnia 1994 roku w wieku 59 lat 7 miesięcy i 11 dni.

Pokaż widok na większej mapie