Powrót

Licheń(Lichtenow)

Wieś z XIII-wiecznym rodowodem. W 1354 roku margrabia Ludwik Rzymski przekazał wieś w lenno Betkinowi von der Ost z Drezdenka. Wkrótce wieś przeszła we władanie rodziny von Sanitz. W XV wieku wieś posiadały dwa rody, von Mohlen oraz von Papstein z Dankowa. Część dóbr zachowali von Sanitz. W 1608 roku wymienia się 5 siedzib rycerskich na terenie Lichenia: Jacoba von Mohlena, który objął część po swoim ojcu Christianie, Batha von Mohlena z Karska, Joachima von Sanitza, Heninnga von Sanitza oraz Asmusa von Sanitza. W 1714 roku jako właścicielkę wymienia się tylko wdowę po rotmistrzu von Mohlen, w roku następnym jej syna Georga Wilhelma, który prawdopodobnie sprzedał ojcowiznę Rudolfowi Ehrentreichowi von Kahlenbergowi gdyż w 1718 roku on występuje jako właściciel wsi. Pod koniec wojny siedmioletniej wieś przeszła na własność radcy tajnego F.B. Schonberga von Brenkenhoffa, słynnego ministra Fryderyka II, kolonizatora doliny Noteci. Odkupił on też odległy majątek Pławin i odtąd obie posiadłości dzieliły wspólnie swój los. W 1780 roku po śmierci von Brenkenhoffa posiadłość przeszła na własność króla, który w 1787 roku podarował je hrabinie Marianne Diederike von der Mark. W 1797 roku oba majątki przeszły na własność hrabiny Wilhelminy von Lichtenau z domu Enke. Po odebraniu jej własności w 1800 roku po 16 latach wróciły one ponownie pod zarządzanie hrabiny von Lichtenau. W 1820 roku współwłaścicielami majątku wymieniani są wspólnie Lousia hrabina von Stolberg, Josephina von Miaskowska, Adolf von der Mark, Mariette i Julius rodzeństwo von Thierny oraz Friedrich Wilhelm Rietz, kanonik z Kamienia Pomorskiego i Magdeburga, który od 1832 roku był jedynym właścicielem majątku. Od 1840 roku rodzina ta została nobilitowana i odtąd pisała się von Rietz-Lichtenow. Do 1872 roku właścicielem majątku był Wilhelm Jackob von Rietz-Lichtenow, od 1888 roku za Ferdynanda Wilhelma Licheń i Pławin były uznane za majątek niepodzielny. W 1912 roku majątek ten odziedziczył podporucznik Maxymilian von Rietz-Lichtenow. Na terenie Zakładu Rolnego stajnia dworska zbudowana z kamienia polnego z około połowy XIX wieku, o cechach klasycystycznych. Obok resztki parku krajobrazowego. Źródło:http://zamkipałacedworywojewództwalubuskiego.pl/php-files/readarticle.php?article_id=235

W latach 1940-1945 istniał tu obóz pracy przymusowej, w którym więziono kilkadziesiąt osób, głównie Polaków. W dniu 12.IV. 1942 r. zamordowano tu w publicznej egzekucji dwóch robotników polskich, braci Marcelego i Konrada Kutznerów, którzy odmówili podpisania volkslisty. Martyrologię polskich robotników rolnych upamiętnia tablica wmurowana w głaz, o treści: "Czas pamięci trwa i trwać musi. Pamięci polskich robotników rolnych na Środkowym Nadodrzu pomordowanych przez hitlerowców w latach 1939-1945", odsłonięta 12.IX.1971 r. Na terenie Zakładu Rolnego stajnia dworska zbudowana z kamienia polnego ok. poł. XIX w., o cechach klasycystycznych. W części pomieszczeń sklepienia żaglowe na gurtach. Ponadto park o pow. 4 ha z gatunkami drzew rodzimych i obcych, min. cis.

Wilhelmina von Lichtenau

Wilhelmina, Hrabina von Lichtenau, urodzona jako Wilhelmine Enke, (29 grudnia 1753 w Poczdamie - 09 czerwca 1820 w Berlinie), była oficjalną kochanką króla Fryderyka Wilhelma II w Prusach od 1769 do 1797 i została wyniesiona przez niego do tytułu hrabiny. Jest uważana za aktywną i wpływową w polityce Prus podczas jego panowania. Para miała pięcioro dzieci, z których tylko dwóch przeżyło do wieku dorosłego. W 1782 r. Fryderyk Wilhelm kazał jej poślubić swojego radnego Chamberlaina Johanna Friedricha Rietz (1755/09), ale związek między Wilhelmine i Fredrickiem Williamem był kontynuowany. Wilhelmina, znana powszechnie jako "Piękna Wilhelmine", jest ściśle związana z Marmorpalais w Poczdamie. Jako oficjalna kochanka Fryderyka Wilhelma II, miała duży wpływ na wystrój wnętrz pałacu. Wzniesiono dla niej na skraju Poczdamskiego Neuer Garten Lichtenau Pałac , w miejscu dzisiejszego Behlertstrasse. Fryderyk Wilhelm II pozostający w długoletnim intymnym związku z Wilhelminą Encke pragnął odosobnionego miejsca, gdzie mógłby bez przeszkód spędzać czas ze swoją faworytą. Z pewnością nie bez znaczenia pozostawał fakt, że król, już jako trzynastoletni młodzieniec wybierał się na romantyczne wypady z Wilhelminą, na Pawią Wyspę. Ich związek przetrwał wiele innych miłostek króla, a także jego dwa małżeństwa zawarte z powodów politycznych i trwał aż do jego śmierci w 1797. W 1796 Fryderyk zdążył nadać kochance tytuł hrabiny von Lichtenau. Zarówno król, jak i Wilhelmina byli bezpośrednio zaangażowani w projektowanie pałacu na Pawiej Wyspie. Do budowy drewnianego pałacu nie zatrudniono żadnego architekta, a i prace nie były nadzorowane ani przez dworski urząd budowlany w Poczdamie, ani też przez główny dworski urząd budowlany w Berlinie. Pałac wzniesiono w latach 1794-97 pod kierunkiem Johanna Gottlieba Brendela z Poczdamu sprawującego funkcję nadwornego mistrza ciesielskiego. Pałac powstał na bazie szkiców króla Fryderyka Wilhelma II, otrzymał dwie wieże, pomiędzy którymi rozpięto charakterystyczny most. Nie wiadomo jednak co było inspiracją dla projektów królewskich. Jednakże, w jednym z magazynów popularnych w owym czasie zamieszczono ilustrację przedstawiającą tzw. angielską tablicę - dekorację ścienną, na której widniał obraz pałacu z zegarem, niezmiernie podobny do tego na Pawiej Wyspie. Ponadto, w bibliotece królewskiej znajdował się obraz włoskiej wyspy Capri z podobnym motywem architektonicznym. Wilhelmina zaaranżowała pałacowe wnętrza. W swojej pracy, nie była wierna jednemu stylowi - powstały tak różne stylowo pokoje jak pokój w wieży udekorowany greckimi brązami czy pokój tahitański nawiązujący do krajobrazów mórz południowych. Pałac pozostawał niezamieszkany od 1840. Oryginalne wyposażenie pałacu zachowało się po dziś. Kiedy w 1797 budowa została ukończona schorowany król zmarł. Wilhelmina została oskarżona o nieuzasadnione wzbogacenie się, później uniewinniona, jednak przez długi czas musiała zmagać się z ostracyzmem społecznym.

Pokaż widok na większej mapie