Powrót

Mierzęcin(Mehrenthin)

Zespół pałacowy usytuowany jest po północno-wschodniej stronie zabudowań wsi. Poza pałacem, w obrębie założenia znajduje się zespół zabudowań folwarcznych zlokalizowany przy dziedzińcu południowym i wschodnim. Pałac posadowiony jest na tarasowym brzegu rzeki Mierzęcinki (Mierzęcka Struga), w otoczeniu rozległego romantycznego parku krajobrazowego. Łączna powierzchnia historycznego założenia pałacowo-folwarczno-parkowego wynosi ok. 24 ha. Historia budowy mierzęcińskiego pałacu ma związek z rodem von Waldow, w posiadaniu którego majątek znajdował się od około poł. XVIII wieku. Istniejący pałac wzniesiony został w latach 1861-1863 przez ówczesnego właściciela majątku - Roberta Friedricha von Waldow, z przeznaczeniem na siedzibę rodową. Autorem projektu pałacu był prawdopodobnie berliński architekt Georg Heinrich Hitzig. Pod koniec XIX wieku przekomponowano aranżację wnętrza pałacowego. Pałac zachował się w stanie nienaruszonym do 1945 roku. Po wojnie zespół został upaństwowiony. W latach 1945-1958 w pałacu mieścił się dom dziecka. W 1959 roku przejęty został przez PGR w Mierzęcinie i użytkowany jako budynek administracyjno-socjalny. Po likwidacji PGR w 1991 roku pałac był opuszczony. Od 1998 roku zespół pałacowo-folwarczno-parkowy w Mierzęcinie znajduje się w użytkowaniu prywatnych właścicieli. W latach 1999-2001 przeprowadzono kompleksową rewaloryzację pałacu, z adaptacją budynku na pracowniczy ośrodek szkoleniowo-wypoczynkowy i hotel. Architektura pałacu wraz z otoczeniem stanowi przykład romantycznej rezydencji, wzniesionej w stylu neogotyku angielskiego, wzorowanego na budowli pałacowej projektu Schinkla w Babelsbergu. Budynek pałacu jest murowany z cegły, posadowiony na funda mentach z kamieni granitowych. Bryła budowli składa się z prostokątnego korpusu, wieży i niewielkiego skrzydła połączonego z wieżą i korpusem. Zryzalitowane partie są trójkondygnacyjne, a człony przyległe do centralnej części - dwukondygnacyjne. Wszystkie bryły przykryte są odrębnymi dachami kopertowymi, z okapami zasłoniętymi krenelażowym i attykami. Nad całością góruje ośmioboczna wieża umieszczona na osi południowej elewacji korpusu. Do specyficznych elementów wystroju elewacji należą sterczyny ujmujące na roża wszystkich członów pałacu, krenelażowa attyka i portyk przed centralnym ryzalitem fasady. Przyziemie portyku dzielą arkady zwieńczone łukami "Tudorów", a zakończony jest tarasem ujętym balustradą wypełnioną kolistymi maswerkami. Taras przyozdabiają figury orłów, znajdujące się na dwóch bocznych słupkach balustrady oraz kartusz z herbem rodziny von Waldow, umieszczony w ryzalicie środkowym elewacji frontowej nad tarasem. W elewacji zachodniej pałacu znajduje się wysunięty poza mury obwodowe korpusu pięcioboczny ryzalit poprzedzony tarasem widokowym ze schodami. Bryła i wystrój elewacji pałacu zachowały formy oryginalne, niezmienione od czasów budowy. Kompozycja elewacji jest zharmonizowana z rozplanowaniem wnętrza, w którym parter posiada układ dwu- i dwuipółtraktowy. Osią kompozycji jest holl - otwarty na piętro, za nim znajduje się sala ogrodowa z tarasem wyjściowym na park. Po prawej stronie sali ogrodowej usytuowana jest lustrzana sala balowa. Na parterze pałacu znajdują się pozostałe pomieszczenia, w tym salon kominkowy i bilardowy, salonik dla pań oraz salon muzyczny, Niewielkie pomieszczenie (dawny korytarz) przy wieży zaadoptowano na salę historyczną, w której wyeksponowane są materiały archiwalne i dokumentacyjne związane z historią pałacu oraz jego remontem. Między innymi znajdują się tutaj elementy sztukatorskie z pierwotnego wystroju pałacu, stare fotografie, materiały dokumentujące etapy prac remontowych przy pałacu. Wnętrze pałacu, po remoncie, uzyskało nowy wystrój i funkcję. Pomieszczenia o charakterze reprezentacyjnym zostały gustownie umeblowane antykami. W piwnicach pałacowych zlokalizowano kuchnię oraz barek z jadalnią i pomieszczenia gospodarcze. Obecnie jest to jedno z najokazalszych i najlepiej utrzymanych założeń pałacowych w obrębie regionu.

(Poniższy tekst pochodzi z książki "Obiekty zabytkowe do zagospodarowania na terenie województwa gorzowskiego" z 1981roku)Zespół pałacowo-parkowy datowany na początek XIX wieku. Budynek jednobryłowy, 2,5-kondygnacyjny, podpiwniczony o cechach neogotyckich. Przebudowany przed rokiem 1939, o charakterze pseudoobronnym, zamkowym. Ściany murowane z cegły i kamienia. Kubatura 11.250 m3 Powierzchnia użytkowa 940 m2 Zachowany w stanie dość dobrym. Otoczony parkiem zabytkowym o powierzchni 11,5 ha, w pobliżu rozlewiska rzeki Mierzęcka Struga. Połączenie drogowe z Dobiegniewem, Choszcznem i Strzelcami Krajeńskimi. Obiekt częściowo użytkowany przez PGR i przedszkole. Pałac stanowi własność Strzeleckiego Kombinatu Rolnego z siedzibą w Tucznie.

Pokaż widok na większej mapie