Powrót

Niepołcko(Niepölzig)

Wieś położona jest w odległości ok. 6 km na północ od Barlinka, przy lokalnej drodze do Laskówka i Równego. Miejscowość znajduje się pośród pól i łąk, na lewym brzegu rzeki Płoni, u stóp zalesionej Lisiej Góry. Wieś posiada genezę średniowieczną. Najstarsza wzmianka pochodzi z 1235 roku i dotyczy nadania miejscowości przez księcia Barnima I na rzecz cystersów z Kołbacza. W 1236 roku cystersi odstąpili wieś biskupowi kamieńskiemu Konradowi II, w zamian za dochody z dziesięcin w innych miejscowościach. W 1267 roku biskup Hermann von Gleichen odstąpił miejscowość w ramach Ziemi Lipiańskiej margrabiom brandenburskim. Natomiast w 1300 roku margrabia Albrecht III przekazał wieś jako uposażenie cysterkom z Pełczyc. Według zapisu z księgi ziemskiej z 1337 roku, Niepołcko obejmowało 16 łanów ziemi. Po sekularyzacji dóbr klasztornych przez margrabiego Jana z Kostrzyna, tutejsze dobra przejęli von Waldowowie. W 1577 roku elektor Jan Jerzy nadał majątek ziemski Veitowi von Tobelowi. Po jego śmierci dobra te należały do Adama i Gustava Rüdigera. Po ich bezpotomnej śmierci Niepołcko powróciło do elektora. W 1644 roku majątek znalazł się w posiadaniu Friedricha von Waldow, a następnie jego syna Joachima Friedricha. W 1718 roku było tutaj pięciu chałupników, pasterz i młynarz. W 1736 roku spadkobierczynią majątku została córka Joachima - Luisa Julianna von Schack. W 1776 roku Niepołcko nabył prezydent rejencji Bernhard Gottlieb von Enkevoort. Później dobra jeszcze kilkakrotnie zmieniały właścicieli, byli nimi Wilhelm Ernst von Papstein, kapitan von Mellentin, kapitan von Falkenberg i Carl Ludwig Berg. W 1809 roku w Niepołcku było czterech chałupników, dziewięciu zagrodników, ogrodnik, leśniczy i młynarz. W 2 połowie XIX wieku majątek znalazł się w posiadaniu rodziny von Gramm, a następnie Johanna von Kehlera, który poległ podczas I wojny światowej i został pochowany w rodzinnym grobowcu. W okresie międzywojennym właścicielką była Elisitia von Kehler, w imieniu której zarządzał dr Rudolf Braun. Ostatnim właścicielem dóbr ziemskich był dr Tuckermann. Miejscowość posiada układ przestrzenny ulicówki, podporządkowanej przestrzennie i funkcjonalnie założeniu dworskiemu. Przez wieś biegnie brukowana droga, prowadząca do folwarku. Najcenniejszym elementem zabudowy miejscowości jest rezydencja dawnych właścicieli. Dwór został wybudowany w latach 1707-1717 w konstrukcji ryglowej. Jest to budowla założona na planie wydłużonego prostokąta, dwukondygnacyjna, nakryta wysokim dachem mansardowym z naczółkami. Budynek stanowił pierwotnie zamkniecie dziedzińca gospodarczego. Podjazd do dworu obsadzony został kasztanowcami białymi i lipami drobnolistnymi. W ostatnich latach przy zabytku prowadzone są prace remontowe. Z założeniem powiązany jest park krajobrazowy o powierzchni ok. 6,8 ha. Park zajmuje łagodne zbocze opadające od strony dworu ku rzece Płoni. Sąsiedztwo rzeki Płoni powoduje, że teren parku jest podmokły, ze względu na zniszczony system odwadniający. Drzewostan składa się głównie z gatunków rodzimych. Tworzą je pojedynczo rosnące wokół dworu dęby, lipy, kasztanowce, platany. W zadrzewieniu dominuje olsza, jesiony i dęby. Drzewa rosną w sposób zwarty, tworząc jedno- lub wielogatunkowe grupy. Powierzchnię parku pokrywa silnie rozrośnięty samosiew. Zachowała się część alei mieszanej z kasztanowca i klonu. Z krzewów występują czarny bez, leszczyna pospolita, trzmielina europejska, bez lilak, płoży się bluszcz.

(Poniższy tekst pochodzi z książki "Obiekty zabytkowe do zagospodarowania na terenie województwa gorzowskiego" z 1981roku)

Zespół dworsko-parkowy zbudowany w I połowie XIX wieku w stylu klasycystycznym. Obiekt dwukondygnacyjny, podpiwniczony, założony na planie prostokąta, ściany o konstrukcji ryglowej. Kubatura 3.800 m3 Powierzchnia użytkowa 770 m2 Dwór mocno zaniedbany, ściany ryglowe zniszczone, brak stolarki okiennej, drzwiowej i podłóg. Dach zachowany w dość dobrym stanie. Od wschodu otoczony parkiem, z zachodu budynkami gospodarczym. Powierzchnia parku 4,0 ha. Dobre połgczenie drogowe z Barlinkiem i Gorzowem. Budynek opuszczony, nie użytkowany, stanowi własność Barlineckiego Kombinatu Rolnego.

Pokaż widok na większej mapie