Powrót

Żuków(Suckow)

Pałac w Żukowie (gm. Przelewice) został zbudowany w 1877 r. dla Hermanna Richarda von Schöning z Lubiatowa, wg projektu jego żony Louise. Realizatorem prac był budowniczy Ferdinand Neubarth z Wriezen. Swą formą architektoniczną pałac nawiązuje do miejskiej odmiany neogotyku epigonów berlińskiej szkoły Schinkla. Charakteryzuje się zastosowaniem ostrych, gładkich szczytów oraz zróżnicowanych kształtów okien zamkniętych łukami odcinkowymi, pełnymi i ostrymi. Ścięte naroża budowli ozdobiono blendami. Elewacje oblicowane są czerwoną cegłą i ozdobione ceramicznym detalem. O roli odgrywanej przy budowie rezydencji przez inwestorów, najlepiej świadczy zamieszczony w dziele Dunckera opis pałacu w Żukowie, ob. gm. Przelewice. W 1874 r. posiadłość ta, na drodze dziedziczenia, po bezpotomnej śmierci dotychczasowego właściciela przeszła w ręce Hermanna Richarda von Schöning z Lubiatowa A. Jego żona, Louise z domu von Schöning, sporządziła projekt nowego pałacu w Żukowie, zrealizowany w latach 1877-1878 przez mistrza murarskiego Ferdinanda Neubarta z Wriezen. Ta eklektyczna budowla o cechach "stylu arkadowego" i neogotyku, założona została na rzucie prostokąta o trzech narożnikach ściętych, czwartym zaakcentowanym przez czworoboczną wieżę. Wejście do pałacu usytuowane w jednej z krótszych elewacji poprzedzone jest parterowym przedsionkiem. Bliższa analiza architektury budowli zdradza jej genezę stylową. Pierwowzory tym razem znaleźć można wśród dzieł architektów tzw. szkoły hanowerskiej. Co najmniej od połowy stulecia mieli oni upodobanie do budynków z nietynkowanej cegły, z której wznosili zarówno wille, jak i kamienice. W połowie XIX w. preferowali tzw. styl arkadowy, aby w późniejszym okresie skłonić się ku neogotykowi. Szczególnie starannie opracowywali budynki na narożniku ulic, które zajmowały eksponowane miejsce w projektowanych zespołach zarówno kamienic, jak i willi. Z czasem wykształcili charakterystyczny typ willi i kamienicy o silnie zaakcentowanej części narożnej i dwóch równorzędnych elewacjach bocznych, stanowiących swe lustrzane odbicie. Charakterystyczny dla pałacu w Żukowie motyw ściętych narożników zapożyczony został właśnie z tego typu narożnych budynków. Jako przykład może tu służyć zespół neogotyckich domów mieszkalnych Poppe w Hanowerze, zrealizowanych w latach 1872-1873. Zaprojektował je arch. Christoph Hehl. Zarówno wyraźnie zaakcentowany narożnik, jak i zdwojone szczyty bocznych elewacji odnaleźć możemy w żukowskim pałacu. Znany z Żukowa motyw wielkiej, trójlistnej arkady odnajdujemy - w wersji ostrołukowej - na elewacji narożnikowej willi przy Akazienstrasse w Hanowerze. Projektantem wzniesionego w 1875 r. neogotyckiego budynku był arch. Theodor Unger. Inne charakterystyczne elementy z Hanoweru znajdujemy w bogatej dekoracji zewnętrznego przedsionka pałacu w Żukowie. Zachowane w zdobiącym go fryzie ceramiczne rozety wpisane w kwadratowe płyciny są niemal identyczne jak te, które ozdobiły wzniesiony w 1858 r. dom radcy stanu Brüela, zaprojektowany przez znanego hanowerskiego architekta Hermanna Huneusa. Elementy takie musiały być znane projektantom żukowskiego pałacu z publikacji. Mając do dyspozycji odpowiednie wydawnictwa, stworzyli oni całość oryginalną, łączącą w sobie motywy stosowane w Hanowerze i innych ośrodkach od końca lat pięćdziesiątych do połowy siedemdziesiątych XIX w.

Pokaż widok na większej mapie